Badania geobotaniczne i biogeochemiczne znalazły szerokie zastosowanie w poszukiwaniu złóż rud metali, szczególnie miedzi, złota i uranu, oraz wyznaczaniu przebiegu uskoków. Dzięki tym metodom odkryto złoża typu "porphyry copper" w południowo-zachodniej części USA oraz jedno z największych złóż uranu na świecie - Athabasca w Kanadzie. W ostatnim z omawianych przypadków, gleby nie wykazywały obecności znaczącej mineralizacji uranowej (od 1,8 do 2,5 mg g^-1 U), w przeciwieństwie do gałązek czarnego świerku [Picea mariana (Miller) BSP] (od 5 do 886 mg g^-1 U). Mak kalifornijski (Eschscholtzia mexicana Greene) jest związany przypuszczalnie z glebami miedzionośnymi, występującymi na obszarach południowo-zachodniej części USA. Rośliny wykorzystuje się również do rekultywacji terenów górniczych oraz obszarów skażonych. Należy jednak zachować dużą ostrożność we właściwym doborze gatunków roślin, ponieważ stopień wiązania przez nie pierwiastków śladowych zależy nie tylko od całkowitej koncentracji i formy występowania pierwiastków, lecz również od wielu czynników topograficznych, klimatycznych, edaficznych, fizjologicznych i genetycznych.

Ze zwałowych glin powierzchniowych, z otworów płytkich wierceń mechanicznych, odkrywek terenowych i otworów kartograficzno-badawczych, z rejonu na północ od Działdowa, pobrano łącznie 57 próbek. Poddano je analizie petrograficznej, a jej wyniki pozwoliły na zaliczenie tych glin do trzech litotypów: B₂ i B₁ - młodszego i starszego stadiału zlodowacenia wisły oraz W₂ - młodszego stadiału zlodowacenia warty. Wyniki tej analizy dają możliwość odtworzenia stadialnych zasięgów, najmłodszego na omawianym obszarze, lądolodu wisły. Jednocześnie wyniki te sugerują możliwość określenia w innych rejonach zasięgu najmłodszego, na danym obszarze, lądolodu skandynawskiego.

Eksploatacja i przeróbka rud cynkowo-ołowiowych i rud miedzi prowadzona na obszarze zlewni Odry powoduje uruchamianie do środowiska dużych ilości pierwiastków śladowych, z których znaczna część zatrzymywana jest w osadach wodnych. Próbki osadów pobrano wzdłuż biegu Odry, a z jej dopływów, w pobliżu ich ujść. W próbkach oznaczono zawartość: Ag, As, Cd, Cu, Co, Ni, Pb i Zn. Odprowadzanie ścieków z górnictwa i hutnictwa miedzi wywiera wyraźny wpływ na występowanie miedzi, arsenu, ołowiu, cynku i srebra w aluwiach Odry, na odcinku od ujścia Kaczawy do ujścia Warty. Przetwórstwo rud cynkowo-ołowiowych wywiera znacznie mniejszy wpływ na stężenie pierwiastków śladowych w osadach Odry; jest on widoczny poniżej ujścia dopływów drenujących Górny Śląsk - Małej Panwi, Kłodnicy i Rudy. Osady deponowane w dolnym biegu Odry, poniżej ujścia Warty, charakteryzują się znacznie niższymi zawartościami badanych pierwiastków, w porównaniu do osadów górnej i środkowej Odry.

Uskok śródsudecki, jedna z najważniejszych dyslokacji w Sudetach Zachodnich, rozgranicza blok karkonosko-izerski od metamorfiku kaczawskiego. Uskok ten, będąc systemem kruchych dyslokacji, nie jest ani regionalną strefą ścinania podatnego ani pozostałością szwu kolizyjnego ani też granicą terranów. Regionalne strefy ścinań podatnych, wczesniej powstałe w kompleksach metamorficznych wokół tego uskoku, nie są też strefami przesuwczymi. Uskok śródsudecki nie przedłuża się ku SE wzdłuż SW krawędzi metamorfiku sowiogórskiego, ale kontynuuje się dalej od okolic Ciechanowic ku E jako uskok Domanowa. Rozwój uskoku śródsudeckiego został tylko w części zlokalizowany wśród waryscyjskich, heterogenicznych, podatnych stref ścinań. Charakterystyczną cechą tego uskoku jest jego bliska równoległość z przebiegiem uskoków normalnych dolnopermskich rowów ekstensyjnych. Kruchy uskok śródsudecki powstał podczas permu dolnego i był odnawiany podczas deformacji alpejskich.

Stromatoporoidy są ważnym elementem wielu paleozoicznych kompleksów węglanowych. Występują one w ciągłym wachlarzu kształtów obejmującym formy tabliczkowe, kopulowe, bulwiaste i krzaczaste. Pomimo nadal niepewnej pozycji systematycznej stromatoporoidów, ich cechy morfometryczne są uważane za dobre wskaźniki paleośrodowiska i co za tym idzie mogą być brane pod uwagę w rozważaniach paleoekologicznych. Obok samego kształtu są to układ latylamin oraz typ powierzchni. Wpływ czynników ekologicznych na cechy morfologiczne danego okazu jest tu większy niż w innych grupach bentosu osiadłego ze względu na stosunkowo niski poziom organizacji kolonii. Przedstawiona została metoda parametryzacji kształtów, stromatoporoidów (ryc. 1-3) zaproponowana przez Kershawa i Ridinga (1978) i udoskonalona przez Kershawa (1984). Głównymi elementami środowiska depozycji mającymi wpływ na kształt stromatoporoidów były: tempo depozycji, dynamika wód, prądy morskie i charakter podłoża.

Warstwa tufitów witrokrystaloklastycznych została znaleziona pomiędzy górnoeoceńskimi zlepieńcami podstawowymi w dolinie Suchej Wody na północnym brzegu Tatr (ryc. 1-3). Tufit ten o miąższości 70 cm jest złożony ze słabo wysortowanych drobnych cząstek popiołu szklistego i krystaloklastów skaleni, obu silnie zmienionych w illit i mieszanopakietową substancję smektytowo/illitową z podrzędną domieszką piroklastcznego i detrytycznego kwarcu (ryc. 4-12). Prawdopodobnie jest to dacytowy popiół wulkaniczny wyrzucony przez erupcję typu pliniańskiego osadzony w spokojnym środowisku (czego dowodzą maty glonowe na podściełających zlepieńcach pomiędzy żwirowymi nasypami - rewami) w strefie sublitoralnej. Warstwa ta może być korelowana z tufitami z Polan w płaszczowinie magurskiej i tzw. piaskowcem biotytowym - warstwą tufitów o miąższości 1-5 m w spągu priabonu na Małej Nizinie Węgierskiej. Wszystkie te tufity, mogą być łączone z północnowęgierskimi dacytowymi stratowulkanami, a ich wiek można oszncować na około 40ą2 mln lat. Prawdopodobnie ta warstwa jest szeroko rozprzestrzeniona i może być wykorzystana jako regionalny poziom korelacyjny w górnoeoceńskich sekwencjach Karpat.